سحر ندایی طوسی؛ عباس شاه صفی؛ مجید غ فارخورزنی*؛ عباس طاهری
دوره 9، شماره 21 ، خرداد 1394، ، صفحه 41-56
چکیده
مسئله‌ی امنیت و کاهش آسیب‌پذیری منطقه‌ی‌کلان‌شهری تهران، به عنوان پایتخت سیاسی و اقتصادی کشور، از گذشته تاکنون موردتوجه قرار داشته‌است. نامناسب بودن گزینه نظامی‌سازی فضاهای‌شهری، به دلیل «هزینه‌های بالای برقراری امنیت» و همچنین «افشای فضاهای راهبردی»، تصمیم‌گیرندگان را به تفکر در مورد شیوه‌های ...
بیشتر
مسئله‌ی امنیت و کاهش آسیب‌پذیری منطقه‌ی‌کلان‌شهری تهران، به عنوان پایتخت سیاسی و اقتصادی کشور، از گذشته تاکنون موردتوجه قرار داشته‌است. نامناسب بودن گزینه نظامی‌سازی فضاهای‌شهری، به دلیل «هزینه‌های بالای برقراری امنیت» و همچنین «افشای فضاهای راهبردی»، تصمیم‌گیرندگان را به تفکر در مورد شیوه‌های مشاهده‌نشدنی برقراری امنیت یا«پدافند‌غیرعامل» در پوشش ابزارهای برنامه‌ریزی و طراحی واداشته است. در این رابطه با آگاهی از این موضوع که مشکل‌یابی اولین گام درفرایند حل‌مشکل به شمار‌می‌آید، هدف از پژوهش کیفی‌پیش‌رو به شناسایی عرصه‌های آسیب‌‌پذیر منطق فضایی کلان‌شهر تهران و در نهایت تدوین چارچوب مناسب سیاست‌گذاری توسعه‌فضایی، به منظور کاهش آسیب‌پذیری آن، اختصاص یافته‌است. با فرض تفکیک سازمان‌فضایی‌شهر به پنج مقوله، برآمد پژوهش تحلیلی انجام شده به روش فراتحلیل، نشان از آسیب‌پذیری بالای منطق فضایی کلان‌شهر، به جز در مقوله‌ی الگوی توسعه فضایی شهر و تنها از منظر معیار«استتار درون‌ساخته»، اصل«اختفا و پوشش» و اصل«دسترسی و نفوذپذیری» و همچنین در مقوله‌ی جانمایی و پخشایش عملکردها در مجموعه از منظر اصل»دسترسی‌و‌نفوذپذیری» دارد. درنهایت با‌توجه به این‌موضوع و با هدف مشکل‌گشایی و افزایش پایداری به پیشنهاد چارچوب سیاست‌گذاری مناسب پرداخته‌خواهد‌شد.
