شهرسازی
منصوره فولادی؛ حمید ماجدی؛ حسین ذبیحی؛ زهرا سادات سعیده زرآبادی
چکیده
به‌دنبال رشد روزافزون اتومبیل‌ها، فضاهای عمومی مراکزشهری بیش‌ازپیش از دسترس مردم خارج شده و ارتباط مردم را با این فضاها تنها محدود به انجام فعالیت‌های ضروری کرده‌است. هدف پژوهش حاضر، واکاوی مدل مفهومی تأثیر ﺳﯿﺎﺳﺖهای مدیریت تقاضای ﺣﻤﻞوﻧﻘﻞ بر ارﺗﻘﺎء ﮐﯿﻔﯿﺖﻫﺎی ﻣﺤﯿﻄﯽ مراکز شهری است. روش تحقیق پژوهش حاضر، ...
بیشتر
به‌دنبال رشد روزافزون اتومبیل‌ها، فضاهای عمومی مراکزشهری بیش‌ازپیش از دسترس مردم خارج شده و ارتباط مردم را با این فضاها تنها محدود به انجام فعالیت‌های ضروری کرده‌است. هدف پژوهش حاضر، واکاوی مدل مفهومی تأثیر ﺳﯿﺎﺳﺖهای مدیریت تقاضای ﺣﻤﻞوﻧﻘﻞ بر ارﺗﻘﺎء ﮐﯿﻔﯿﺖﻫﺎی ﻣﺤﯿﻄﯽ مراکز شهری است. روش تحقیق پژوهش حاضر، روش آمیختهاکتشافی و ابزار تحقیق، پرسشنامه است. محدوده مطالعاتی، منطقه ۱۲ تهران در نظر گرفتهشد. حجم نمونه براساس فرمول کوکران 1 ۳۷۸ پرسشنامه در نظر گرفتهشد. تجزیهوتحلیل پرسشنامه از روش تحلیل عاملیتاییدی 2(CFA) در نرمافزارهای SPSS3 و 4 LISREL انجام شد. نتایج بیانگر این مهم بود که از میان کیفیات محیطی مراکزشهری، بعد اجتماعی-فرهنگی کمترین تأثیر را از سیاست‌های ترافیکی اعمالشده در منطقه پذیرفتهاست و دو سیاست جذبی، موفقتر از دو سیاست بازدارندهی مطروحه از مدیریت تقاضای حمل‌ونقل، شناختهشدهاند. لذا گروه سیاست‌های جذبی مدیریت تقاضای حمل‌ونقل برنده اعلامشده و در گروه برنده نیز رتبه اول را سیاست توسعه پیادهراه کسب کرده‌است.
حمید ماجدی؛ امیرحسین پورجوهری
دوره 7، شماره 15 ، آذر 1392، ، صفحه 25-36
چکیده
شهرهای ایران با سرعت بالایی در حال رشد هستند. ابزار طرح های توسعه شهری در زمینه مدیریت رشد در خلال 5 دهه گذشته ، تعریف حدود رشد[i] بوده که کماکان بدون تغییر بنیادین استفاده می گردد. با وجود شواهد نسبی مبنی بر نامناسب بودن این ابزار ، هنوز به جای آن جایگزین مطمئن و مورد توافقی ارائه نشده است. عدم تلاش در زمینه اتخاذ راهکارهای جایگزین در ...
بیشتر
شهرهای ایران با سرعت بالایی در حال رشد هستند. ابزار طرح های توسعه شهری در زمینه مدیریت رشد در خلال 5 دهه گذشته ، تعریف حدود رشد[i] بوده که کماکان بدون تغییر بنیادین استفاده می گردد. با وجود شواهد نسبی مبنی بر نامناسب بودن این ابزار ، هنوز به جای آن جایگزین مطمئن و مورد توافقی ارائه نشده است. عدم تلاش در زمینه اتخاذ راهکارهای جایگزین در زمینه مدیریت رشد تا حد زیادی به نبود بررسی های علمی در زمینه میزان توفیق ابزار کنونی بر می گردد. این بحث به واکاوی مدیریت رشد شهر از طریق تعریف دو شاخص سنجش شامل خطای تعریف و نیز ناکارایی در 11 گونه شهری ( طی 4 دهه اخیر) پرداخته است. نتایج حاصل نشان می دهد ابزار کنونی در دو بعد روایی و کارایی دست به گریبان مشکلات بنیادین است به نحوی که لزوم تجدید نظر در این ابزار را ایجاب می نماید.
