حمیدرضا صارمی؛ سهیلا توتزاری
دوره 8، شماره 18 ، شهریور 1393، ، صفحه 47-60
چکیده
یکی از مباحـث عمده و اساسی در نظام برنـامه ریزی جامع،مساله توسعه موزون و هماهنـگ است که در قالب توسـعه مناطق یک جامعه مطـرح می گردد.بکارگیری معیارها و روشهای کمی به منظور سطح بندی سکونتگاهها در سیستم فضایی مناطق شهری از سویی منجر به شناخت میزان نابرابری نقاط سکونتگاهی و از سوی دیگر معیـاری برای تلاش در زمینه کاهـش و رفع نابرابری های ...
بیشتر
یکی از مباحـث عمده و اساسی در نظام برنـامه ریزی جامع،مساله توسعه موزون و هماهنـگ است که در قالب توسـعه مناطق یک جامعه مطـرح می گردد.بکارگیری معیارها و روشهای کمی به منظور سطح بندی سکونتگاهها در سیستم فضایی مناطق شهری از سویی منجر به شناخت میزان نابرابری نقاط سکونتگاهی و از سوی دیگر معیـاری برای تلاش در زمینه کاهـش و رفع نابرابری های موجود میان آنها می گردد. هدف این مقاله،سنجش و ارزیابی سطـوح برخـورداری مناطق22گانه کلانشـهر تهران در جهت نزدیک شـدن به عدالت اجتماعی،توسعه فضایی و دستیابی به میزان نابرابری های منطقه ای از لحاظ شاخص های مورد بررسـی است.روش پژوهـش توصـیفی و تحلیلی می باشد. 42 متغیر انتخابی از طریق مدل آنتروپی شانون وزن دهی شده و از مدل کمیTOPSISبرای رتبه بندی اسـتفاده گردید. در میان مناطق شهری کلانشهر تهران برخوردارترین منطقه به لحاظ توسعه یافتگی،منطقه 5 با ضریب اولویت 0.584و فروبرخوردارترین، منطقه 17 با ضریب اولویت0.256می باشد.
